Brahîmê Alûcî براھیمێ ئالووجی

Bûk jî ji me ye, tûtik jî ji me ye. Li Bexdayê xurme zahf in, ji me ra çi ye? Ku xwediyê êş, dev ji êş berde, qeraş wê çi bike? Seyê diziyê di diziyê de diçe. Her kes li dewsa lingê xwe digere. Min got: Ez ê herim firo firr kim lê min nizanîbû ez ê di ser de guliyan jî kurr kim. Wextê savarê, hate hewarê. Mele deynê xwe zû ji bîr dike lê deyndarê xwe ji bîr nake. Xwe dikin pûnga hemû giraran. Siya darê, ji binê darê re ye. Kalo nemir bihar tê, kero nemir qîvar tê. Rûnê me di ser girara me de. Tiştê ne ji mirov re, bayê wê di ser mirov re. Ha giyan ha jiyan. Barê giran, li ser pişta mêrê çê ye. Holik da ser milê golik. Malê qûn divê, girarê rûn divê. Mî bi lingê xwe, bizin bi lingê xwe, her kes dibeze ber singê xwe. Qazî ye, bi gazî ye. Gi hesp çû, bila hefsar jî here. Xweliya min li serê Omeriyê bê rez, bêrîvana bê pez û yê ku xelk nabêje û ew dibêje ez. Bi vê qûşê, mirov nikare biçe Mûşê. Gîskê nede bi nîskê. Çi dîlana mîr tê de, çi girara...