Brahîmê Alûcî براھیمێ ئالووجی

Qelem ji şûr tûjtir e. Qelem di dest de, alem di dest de. Qelem ji dest ket, alem ji dest ket. Alim û alem ji bîr dike, qelem ji bîr nake. Alim, divê ku baweriyê bi ilmê xwe bîne. Serê xwe her bide dîwarê kevin. Heçî neke hesaban, dibîne ecêban. Roj qedene, sal dehfane. Çerxa cîhanê bi xwendinê digere. Ku te nan da têr bike. Ku te xêrek kir, xêra xwe bi serî bîne. Law ji bavê re, keç ji dê re. Ezibandina yek carî, behsa sed salî. Bextê dê, cihêzê qîzê. Bûka xalê, delaliya malê. Keç û kurên malê, gula dê û bavê. Feqîr û jar, wek par û pêrar. Emanet heta qiyamet. Pelê darê, mizgîniya biharê. Dengê ezmana, nîşana baranê. Saleke şûv, yeke tov. Saleke şûv e, yeke tov e. Timayî, kêmayî. Timayî, kêmayî ye. Ax û axa mirov li ku derê be, divê mirov li wir be. Divê mirov li dinyê pişta xwe bide mêrekî çê yan jî çiyayekî asê. Ku du dil bibin tevahî, dê çiya hildin ser çiyayî. Dolaba mala xwe, bi xwe bigerîne. Bi ciwanî bike, bi pîrî bixwe. ...

  Çerxa cîhanê bi xwendinê digere. Yê xwend 'elimî, yê nexwend cehimî. Çiqas tu zana be jî, ji zana bipirse. Bela nezanan, xerabtir e ji zilma zaliman. Bixwe jajiya feqîran, mexwe birinca mîran. Gûyê kiroxan, li rûyê êriyan e. Şûr kalanê xwe nabire. Min xwedî kir bi bistanan, keça xelkê ew ji min stand bi navranan. Bişara xweş e, bi bûka re. Mele û ilmê xwe, axe û zilmê xwe Berê biedilîne, paşê bixemilîne. Belayeke pir mezin bi sebreke biçûk derbas dibe. Av di cihê teng de deng dide. Pîr e, bibîr e. Mamê Remedan, ga û golik bi der dan, di dest de ma ew xeberdan. Dewaran mekire di Nîsanê de, keçan mebijêre di dîlanê de. Xayinan daf medin, ew ê bikevin. Kur darê bavê digire, keç teşiya dê digire. Li daran e, bi qasî bîst û çaran e. Bila mirov li ser du daran be, ne li ser dev û zaran be. Ne deyndar, ne maldar. Xelkê têr bike, paşê daxwaza başiyê jê bike. Dermanê xwestinê, dayin e. Ku hewes e, carek bes e. Dil şûşe ye; ku bişike, êdî nac...