Destpêk Bexşandin di civaka me de bi awayên cûrbicûr tê nîqaşkirin û gelek caran weke lawazî tê şîrovekirin. Ji dema ku Nietzsche di sala 1887an de di kitêba xwe ya "Çêbûna Exlaqê" de bexşandin weke nîşana lawaziyê binav kir, ev nêrîn bûye niqaşeke bingehîn di qada exlaq û derûnnasiyê de. Nietzsche bexşandin weke kiryareke neçar didît ku ji lawaziyan derdikeve, ne ji hêzê. Li gorî wî, mirovên ku dibexşînin ne ji ber ku ew xurt in, lê ji ber ku ew nikarin tola xwe bistînin, dibexşînin. Ev nêrîna reşbîn a li ser bexşandinê di sedsala dawî de jî dom kiriye. Di sala 2011an de, lêkoler McNulty xebatek bi navê "Aliyê Tarî yê Bexşandinê" weşand. Di vê xebatê de, wî hevjînên zewicî bi rewşên rabêjî (farazî) re rû bi rû kirin ku biryar bidin ka ew ê hevjînê xwe bibexşînin an na. Li gorî encamên wî, dema ku yek bi hêsanî dibexşîne, kesê neheq vê yekê weke destûrê ji bo berdewamkirina neheqiyê dibîne. Bi vî awayî, bexşandin dibe sedema domandina neheqiyê. Lêbelê, gelo ...
Deriyê Derûnnasiyê (Gateway to psychology) دەروازەی دەروونناسی