Ji xelkê re...

 Ji xelkê re ...

Ji xelkê re masîgir e, ji min re kosîgir e.

Ji xelkê re edet e, ji min re qebhet e.

Ji xelkê re cih û war e, ji min re erdê sar e.

Ji xelkê re dengbêj e, ji xwe re ker û gêj e.

Ji xelkê re find û şemal e, ji xwe re dawidê şekal e.

Ji xelkê re hevîr in, ji xwe re kevir in.

Ji xelkê re şîr in, ji xwe re şûr in.

Ji xelkê re yar e, ji min re neyar e.

Ji xelkê re xerat e, ji xwe re malmîrat e.

Ji xelkê re hût e, ji xwe re kût e.

Ji xelkê re gul e, ji xwe ra kul e.

Ji xelkê re rêzane, ji xwe re nezane.

Ji xelkê re jîr e, ji xwer kwîr e.

Ji xelkê re baran in, ji xwe re teyrok in.

Ji xelkê re hêkan dike, ji me re zelqan dikin.

Ji xelkê qoç in, ji xwe re biqiloç in.

Ji xelkê re aş in, ji xwe re şaş in.

Ji xelkê re dost û yar in, ji xwe re gur û mar in.

Ji xelkê re dost û yar e, ji xwe re gurê har e.

Ji xelkê re zîv û zêr in, ji xwe re şêr û mêr in.

Ji xelkê re pirbêj e, ji me re ker û gêj e.

Lextê me dixwe, ji xelkê re hêka dike.

Ji xelkê re hût e, ji xwe re pût e.

Ji xelkê re yar in, ji hev re gur û mar in.

Ji xelkê re zêrê zer e, di malê de gurr agir e.

Ji xelkê re camêr û mêvandar in, ji xwe re xayîn û çavnebar in.

Ji hinekan re hok e, ji hinekan re kok e.

Kerê ko ji xelkê re dizire.

Ji xelkê re behr e, ji min re jehr e.

Ji xelkê re gul e, ji xwe re derd û kul e.

Dewê xelkê kezaba me hênik nake.

Berxên xelkê ji meriv re nabin beran.

Siwarê hespê xelkê hertim peya ye.

Xweliya xwe nadim bi weliyê xelkê.

Dînîtiya xelkê hat û bat, a te bi şahid û îspat.

Dewletbûna xelkê edet e, ya me qebahet e.

Heramê meriv, ji helalê xelkê çêtir e.

Xwezîka nexweşê nav nivînan bama, lêbelê ne xulamê xelkê bama.

Cerê xweyê tije, li cerê xelkêyê vala mexe.

Feqîrê gundê xwe be, ne axayê xelkê be.

Hespê xwe, çekê xwe û welatê xwe, meke destê xelkê.

Xelkê ji xwer mêr kir, me jî dox bêr kir.

Kerê me re ji hespê xelkê çêtir e.

Xebata ji bo xelkê weke ava li ser selikê.

Gavanê meriv, ji axayê xelkê çêtir e.

Kuştiyo, di ber xelkê de.

Seyê me ye, li ber derê xelkê direye.

Bila mirov li cihê xwe feqîr be, ne ku li cihê xelkê mîr be.

Xatûna malê ye, teşîrêsa xelkê ye.

Belayê xelkê ji dûr tê, ya min ji ber qulpa tûr tê.

Xelk bû beg, em bûn legleg.

Bavê mirov kizîr be, bavê xelkê wezîr be; mirov bavê pê nade.

Bi xwe kir vesiya, bi xelkê kir westiya.

Riya xwe meke destê xelkê.

Te kûçkê xwe têr nekir, wê here ber deriyê xelkê.

Gazinên xelkê, zortir in ji ezabê qebrê.

Mirov kêleka birêx nîşanê xelkê nade.

Berxê xelkê ji mirov re nabin beran.

Derziya me, ji şûjina xelkê çêtir e.

Ê xelkê sor û zer e, ê te ji adetan der e.

Ku mirov nanê xwe têxe tûrê xelkê, mirov birçî dimîne.

Xelk dihere tiştan tîne, Elîkoro dihere mişkan tîne.

Qirdê xelkê lata diqelêşe, yê me beqa reş bi me de vedireşe.

Tu xwe nepesinîne, bila xelk te bipesinîne.

Ew jî çaroxa xwe davêje nava solên xelkê.

Kuştiyo, di ber xelkê de.

Bi tajiyê xelkê nêçîr nabe.

Herçiyê ku hesk bi dest e, xelk jê re bindest e.

Xelk mal û dewlet diafirîne, axayê me kolosê xwe dixemilîne.      

Zimanê xelkê, nabe zimanê merov.

Xwe meke benîşt û meke devê xelkê.

Hajî bi min hajî, gundê vajî, xelkê xerîb di nav xwemalan de najî.

Payîzokên me ji stranên xelkê çêtir e.

Nanê ceh ji kurtêlên xelkê çêtir e.

Devê xelkê ne doxîn e tu bigire bişidîne.

Ne kurtêlên xelkê diqedin, ne jî zikê meriv diqete.

Diya xelkê, nabe diya merov.